11 listopada to dzień szczególny dla nas Polaków, bo ustanowiony jako Dzień Niepodległości, ale również dzień, któremu patronuje św. Marcin — dzień imienin Marcinów.
O św. Marcinie przed wiekami zapisano, że urodził się jako syn dowódcy rzymskiego na terenie południowych Węgier w roku 316. W wieku 16 lat wstąpił do legionów rzymskich, ale służba w wojsku nie bardzo mu się podobała. Zainteresował się natomiast religią chrześcijańską. Marcin opuścił szeregi legionów, otwarcie przyznając się do nauki chrześcijańskiej. Aby uniknąć represji salwował się ucieczką na jedną z wysp Morza Śródziemnego. Tam zgłębił nową wiarę do tego stopnia, iż został wysłany jako apostoł-misjonarz do dzisiejszej Francji. Zjednał sobie Marcin miejscową ludność do tego stopnia, iż w 375 r. został obrany biskupem w Tours. Wkrótce założył klasztor w Marmontiers i tam pędził pobożne życie. 11 listopada 402 r. po narodzeniu Chrystusa w klasztorze tym dopełnił żywota. Wiemy, że przewodził diecezji 27 lat, a kiedy został wyniesiony na ołtarze, dzień ten stał się jego dniem patronalnym, czyli dniem św. Marcina.
Z postacią św. Marcina związanych jest wiele legend i zwyczajów: o zmarzniętym biedaku, z którym żołnierz Marcin podzielił się swoim płaszczem, o gęsiach, które zdradziły jego kryjówkę swoim gęganiem, o rogalach Świętomarcińskich i lampionach, wykonywanych przez dzieci.
Nasi uczniowie też zaangażowali się w obchody Dnia Świętego Marcina, a ich prace można podziwiać na korytarzu obok sali 205.
