1. Okaż zrozumienie i akceptację poprzez: ton głosu, gesty, postawę, wyraz twarzy pozwalający odczuć dziecku, że interesuje Cię co ono mówi.
2. Pytania „otwieracze”:
— „Czym się martwisz ?”
— „Kiedy to się zaczęło…?”
— „Od jak dawna się znacie…?”
— „Jak sądzisz, ile to było warte…?”
3. Powtórz najważniejsze myśli i odczucia dziecka:
— „Zatem chciałabyś, abym cię lepiej traktowała…”
— „Czyli uważasz, że jestem niesprawiedliwa…”
4. Wczuj się w sytuację osoby mówiącej, postaw się na jej miejscu. Spróbuj nazwać uczucia i emocje, które odczuwa mówiący.
— „Wydajesz się być tym rozzłoszczony…”
— „Odnoszę wrażenie, że jesteś zasmucony, tym co się stało…”
— „Chyba jesteś przerażony tym, co teraz może nastąpić…”
— „Wydajesz się być wściekły z powodu tej sytuacji…”
5. Nie stosuj blokad komunikacyjnych – nie doradzaj, nie sugeruj, nie przerywaj — jedynie słuchaj i zachęcaj do mówienia.
— „Proszę, mów dalej.”
— „Dziękuję, że mi to wyjaśniłeś.”
— „Opowiedz mi o tym więcej, chcę być pewna, że rozumiem w czym rzecz.”
— „Dziękuję, naprawdę starasz się to rozwiązać.”
6. Próba podsumowania tego, co dziecko chciało przekazać.
— „Twierdzisz, że najważniejsze dla Ciebie są…”
— „Zatem oczekujesz od niego, że…”
— „Z tego, co powiedziałeś wynika, że chcesz rozmawiać o…”
Pamiętaj — słuchanie wycisza gniew i wzajemną wrogość
Psycholog Bernadetta Habrzyk – Grajewska
